Koordynacja planu, funkcja planistyczna, polegająca na takim ustalaniu założeń planowych dla różnych dziedzin działalności, aby były one wzajemnie do siebie dostosowane i nie sprzeczne, a w konsekwencji sprzyjały harmonijnemu rozwojowi i działalności. Plan skoordynowany jest planem wewnętrznie zgodnym, co jednak nie jest wystarczającym warunkiem optymalności planu. K.p. spełnia szczególną rolę, gdy opracowanie planu opiera się na projektach różnych podmiotów gospodarczych (k.p. dokonywana jest przede wszystkim w procesie opracowywania narodowych planów gospodarczych). Funkcje koordynacyjne spełniają wszystkie ogniwa systemu zarządzania (przedsiębiorstwa, zjednoczenia, ministerstwa), a w skali ogólnokrajowej Komisja Planowania przy Radzie Ministrów. Główną metodą ilościowej k.p., szeroko stosowaną w praktyce, jest metoda bilansowa. Najczęściej jest ona stosowana w bilansach materiałowych, które są zestawieniami przychodu i rozchodu (podaży i popytu) różnych produktów. W skali ogólnokrajowej opracowywane są bilanse syntetyczne, zwłaszcza: bilans przychodów i wydatków pieniężnych ludności, bilans finansowy państwa, bilans płatniczy kraju, bilans gospodarki narodowej itd. Bilanse materiałowe służą zapewnieniu równowagi cząstkowej, bilanse syntetyczne natomiast mają na celu zabezpieczenie ogólnej równowagi gospodarczej (ekonomicznej). Obecnie przy opracowywaniu wewnętrznie zgodnych koncepcji planu stosuje się nowoczesne techniki oparte na metodzie powiązań między- gałęziowych (analiza nakładów i wyników produkcji), które pozwalają na posługiwanie się elektronicznymi maszynami cyfrowymi. W systemie dyrektywnego planowania k.p. spełnia również funkcje bezpośredniej koordynacji działalności różnych dziedzin gospodarki. Wówczas np. na podstawie bilansów materiałowych decyduje się o zadaniach produkcyjnych i o rozdziale danego produktu. Funkcje k.p. i metod bilansowych nie ulegają zmianom przy nowych systemach gospodarowania. Zawsze pozostaje główny sens k.p., tj. zapewnienie wewnętrznej zgodności planu.
