Syndykalizm, kierunek drobnomieszczański w związkowym ruchu robotniczym; powstał w końcu XIX w. we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Szwajcarii oraz niektórych krajach Ameryki Południowej. Duży wpływ ideologiczny i polityczny na powstanie s. miał anarchizm (anarchosyndykalizm). S. podobnie jak anarchizm neguje konieczność istnienia państwa, widząc w nim główne źródło konfliktów społecznych. Odrzuca konieczność udziału proletariatu w walce politycznej przeciwko burżuazji, jest również przeciwny organizowaniu partii klasy robotniczej. Za najdoskonalszą formę organizacji klasy robotniczej s. uważa związki zawodowe. Odrzucając wszelkie metody walki politycznej s. uznaje walkę ekonomiczną w formie strajku generalnego, bojkotu gospodarczego, sabotażu itp. Strajk generalny jest tą formą walki, za pomocą której syndykaliści pragną opanować aparat władzy, wywłaszczyć właścicieli środków produkcji i zbudować nowe społeczeństwo, którego podstawowym elementem byłyby „zjednoczenia produkcyjne”, tzn. związki zawodowe. S. odgrywa oportunistyczną rolę w międzynarodowym ruchu robotniczym. Idee s. osłabiły poważnie walkę proletariatu we Francji, Hiszpanii, Włoszech i innych krajach. Po II wojnie światowej idee te żywe są jeszcze w niektórych organizacjach robotniczych oraz w pewnych kołach inteligencji krajów kapitalistycznych, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej. S. powstał w określonych warunkach historycznych, jako rezultat wpływu ideologii burżuazyjnej na masy. Obecnie, w miarę zaostrzania się ogólnego kryzysu kapitalizmu, wpływy s. coraz bardziej maleją.
